Laurki Śląskie
I
Dzień wstaje szarą fotografią jak zgwłacona tęczą
fragment trzepaka burzy przestrzeń smutnego podwórka
tam dzieci jak wróble w kałóży
odbijają się:
wielkookie kamienice - oczy starego Boga
i wczesnoporanne wina owocowe na deszczu
Staromłoda matka z krzywym dzieckiem z boku
żebrze pod kościołem twarz swą chowa w mroku
Czy tych chopców nad kałóżą tyż nie ma, jak nos, mamo?
Ich, synek, tyż nie ma
II
Po drugiej stronie czarnej komunii wieczne Boże Ciało
procesyjnie i kolorowo Bóg tu wiecznie młody
dzieci jak pawie w mydlanych bańkach
odbijają się:
dostojne osiedla bloków z czystą piaskownicą
i soczyste jak życie wypolerowane jabłka
Karuzela się kręci grzeczne dzieci wozi
żyjemy żyjemy setnie my piękni, bogaci i młodzi
Mamusiu, mamusiu czy tak będzie już zawsze?
Baw się synku, bądź spokojny, nic się nie zmieni
|
