Błotem pachnie niebo, wystrzały

Z cwałem koni zdeptały kwiaty

I odważne, ogromne grzmiały

Swą potęgą w niebo armaty.

 

Rozkaz dano, wznieśli swe flagi,

Idą naprzód przez jęki, krzyki;

Demonie wojny, wlej odwagi

Jako wlewasz powietrza łyki.

 

Błyszczą jasno w słońcu sztandary,

Wokół bębna takt z kurzu i krwi;

W sercach żołnierzy pełnych wiary

Strach się zalągł, a w oczach ich łzy.

 

Przysiadł pod dębem zakochany

Wieszcz, na twarzy słońca podmuchy;

Czuje ból i te same rany,

Które tamtym zesłał los głuchy.