Salto
Tej nocy przyśniła im się prawdy żrąca woda.
Cały dom w przeraźliwym zimnie. Mdły świt
oraz w śniegu mroźnej klamrze pażdziernika
kobieta i mężczyzna, bo to im tak właśnie
zaczął się nowy dzień, na dnie kamienicy
w kuchni nad stołem. On wsparty o krzesło,
ona cicho wpatrzona w okno. Szara kuchnia
z wbitą w ceratę blatu szklanką, nieco złośliwie,
chlebem pokrojonym w drzazgi i zupą mleczną
z łyżką wbitą w oko talerza. Po ścianach pełza
brudne światło, nerwowo trzęsąc się od chłodu.
Istnieje wyłącznie szyba, obojętnie: czysta, brudna.
Istotny pozostaje przyszły przedział, wagon i pociąg.
Mniej kierunek, w którym odjedzie. Pojedzie, więc
istnieje wyłącznie szyba, a w szybie dwie postaci.
Poza pojawia się i niknie coś nieopisanego. Jej oczy,
przywykłe do nienormalnych zmian, migoczą
niezrozumiałym rytmem. Istnieje wyłącznie żal.
Szelest kroków po śniegu uderza w jej dudniącą ciszę. |
