I

Twoje ciało budzi się ze mną z wczoraj.

Łapie ranny oddech jasną szpilką w płuca

i krew płynie nam pełniej.

Paruje światło przyczepione do szkła jak do lustra.

I spada w dół wodną kreską.

Zrywa się rudy świst dnia.

II

Całuj mnie na przystanku,

gdy w furii nadjeżdża tramwaj

i dzień cały poszarpany.

Całuj bez śmierci w każdej słomce

ciągnącej nie oranżadę,

ale zmarszczki, depresję, anoreksję.

Bez trzasku kolan

i nocy rozkrojonych jak arbuz.