sklepiam się tylko słowem

na brzuchu jednomyślna gra kolan

jak fortepian, fałszuje melodię

posypane marcepanem łono przegrywa

 

rozwierają mnie półmyśli jakby już dziś

były nas dwie nie poronione we mnie

całokształtem jej opływam próbuję natrzeć

kolana bólem dla złagodzenia świadomości

nieistnienia mikroskopijnego

 

zamknij nas dwie we szkle nawet

w butelce po wódce tanim winem zalej

niech pachniemy na przyszłość

która nie nadchodzi z pustym brzuchem