W jeden kwietniowy dzień, w 2009 roku, kiedy wracałem z półgodzinnej przerwy pracowniczej ujrzałem w pokoju menedżerskim kobietę po trzydziestce. Osobę tą przedstawiła mi personalna. Kinga, bo tak się nazywała nowoprzybyła żeńska istota, zasiliła szeregi kadry kierowniczej restauracji, w której jestem zatrudniony na półetatu.

    W pierwszym zetknięciu się z tą damą miałem wrażenie, że jest zrównoważoną, sympatyczną i pewną siebie kulturalną osobą. Jak dotąd mogę uznać, że nie pomyliłem się w ocenie. Wydaje mi się kompetentna w zakresie sprawowanej funkcji. Nie brak jej zdecydowania ani rozwagi. Swoją obecnością wzbogaca otoczenie w środowisku pracy.

    W momencie, gdy zostaliśmy sobie przedstawieni pocałowałem jej dłoń na przywitanie, a następnie zrealizowałem pomysł personalnej- Joasi wręczając tej szarookiej blondynce moją wizytówkę z motywem trzech kolorowych liści znajdujących się na łodydze pnącza winorośli. Być może przyda się jej kiedyś wizytówka zawierająca moje dane kontaktowe.

   W chwilach, kiedy obok mnie przechodzi dostrzegam w jej spojrzeniu życzliwość. Kinga jest godna swojego imienia, które brzmi dostojnie. Mam nadzieję, że pozytywne cechy charakteru pozostaną na zawsze wśród jej właściwości.

    Podjąłem się napisania tego krótkiego utworu dotyczącego Kingi, aby się przekonać czy potrafię jakkolwiek wypowiedzieć się za pomocą słowa pisanego na temat osoby, o której wiem naprawdę niewiele. Istotnym impulsem do podjęcia tego działania był fakt, że wspomniana dama wywarła na mnie pozytywne wrażenie.