Granica ludzkiego strachu….

Tuż za progiem domu.

Tylko przed progiem jest bezpiecznie.

Biopsja.

Jeden krok przed wyrokiem.

Sekunda – pół wieczności.

Minuta – wieczność.

Wystarczająco dużo zrobiłaś?

Wystarczająco mocno kochałaś?

Wystarczająco szybko żyłaś?

Wystarczająco długo istniałaś…?

„Myśl pozytywnie” – mega frazes nie postawionych w konkretnej sytuacji.

Żyć i mieć świadomość, że się umrze….

Jak to jest?

Żyć i mieć świadomość, że za rok, może dwa, bliscy, których kochasz będą po tobie płakali. Będą za tobą tęsknili.

Próba wizualizacji.

Czarność.

Czas ucieka jak pędzący pociąg.

Tik tak. Tik, tak.

Jeden dzień, dwa, piętnaście, sześćdziesiąt i tak dalej… A może nie…?

Ku nieuchronnemu.

„Może to dlatego, że nie wierzysz w Boga?”

Gdyby było inaczej, coś by to zmieniło?

NIEWIADOMA.

Nawet ciężka próba NIC nie zmieni.

Istnieje – cóż.

Nie pomoże – trudno.

Nigdy nie pomagał.

Wątpliwa przyjaźń.

Egoizm w czystej postaci.

Słuchać płaczących i mieć na to wyjebane.

Jego to bawi.

Mnie nie.

8 dni.

I wiadomość, czy musisz się spieszyć.

Szybciej żyć.

Więcej zrobić.

Krócej istnieć…

Pragniesz paskudnego przyjaciela – wejdź w komitywę z czasem.

Ma biec – stoi w miejscu.

Ma stać – pędzi.

Bać się, to jak dać się szczelnie owinąć grubą pajęczą nicią, z której nie można się uwolnić.

To jak patrzeć przez te nitki na czekającego z boku pająka, który tylko czeka, żeby pożreć w całości.

Czuć jego głód, zapach, władzę…

I nic z tym nie móc zrobić…

WOLNOŚĆ.

Jedyne marzenie.