Autobus. Piątek. Godzina 10.15

Na jednym z przystanków wsiada dwóch jegomości. Krok chwiejno-posuwisto-zwrotny. Przypomnę: 10.15

Dialog:

- Stary! Kur… dwóch synów mam w Anglii. I dobrze. W tym kraju kur… nie da się normalnie żyć.

- Słuchaj Genio, nie przeklinaj, bo w autobusie są kobiety, dzieci, bądź kulturalny.

- A tam kur… kulturalny zaraz.

- Przestań! Bo wysiądę. Nie rób mi wstydu. Ty to masz błoto w głowie.

- Taaa, jakbyś miał 52 lata i ciągle tą samą żonę, to też byś miał.

 

Zamarłam :)

Siło Wyższa dzięki Ci, że jestem Nawiedzona! Stokrotne! Że nikt nie walczy przeze mnie codzienną harówką z błotem. Bo jak z tym żyć?? Szuwary, bagna, mokradła, wieczna mgła – to dopiero koszmar! Żony! Wstydźcie się! Jak tak można?! Takich Biedaków z porządnych obywateli płci męskiej robić! Wstyd!

Ha! A mnie nikt nie tyka! Ile istnień męskich uratowanych! Bo jak tu ruszyć Eksponat:

- Niesforny – o matko.

- Niepokorny – eeee?

- Niepoukładany – yyyy?

- Roztrzepany, kochający wszelkiej maści sztukę, nieposkromioną możliwość wyrażania własnego ja – nie da się, groźna jakaś.

- Odchylony od normy wielbiący historię od czasów najdawniejszych do obecnych – jakiś zardzewiały egzemplarz, skamielina, nie zbliżać się.

 - Kocio-lubny do granic możliwości – stara panna, nie dotykać.

- Nieuleczalnie obieżyświat-owy i obieżykraj-owy – jak dotąd nie wynaleziono łańcucha dłuższego niż odległość na trasie: kuchnia - drzwi wejściowe - z przedłużeniem sklep – omijać szerokim łukiem, nie da się udomowić.

I od piątku uświadomiony:

- Ekologiczny – ratuje zagrożone gatunki przed wymarciem poprzez zamulenie błotem :)

 

Nie da się! Po prostu się nie da. Tykanie NIEWYKONALNE.

I jak tu nie wierzyć w szczęśliwą gwiazdę?

Nawiedzona --> Uratowani --> Osobisty Anioł Stróż (!)

Merci --> Danke --> Thanks --> Gracias --> Spasiba  :)