Ciemno, cicho. Na niebie mnóstwo gwiazd. Księżyc szepcze tajemne zaklęcia przywracające blask niebu po zachodzie słońca. Patrze na zegarek. Malutka wskazówka mówi mi że zaraz powinien stanać przedemna mój autobus. Jest zimno. Nagle widze czyjś oddech, z daleka Twoja para z ust buzuje w minusowym powietrzu. Niemal czuje to na swoich policzkach. Pan nocy oświetla Twoje skronie. Czarne włosy poddają się prawom fizyki bezwładnie wpadając w rytm, który nadaje Twoje ciało. Nie idziesz, płyniesz. Nie znam Cię ale wiem jaki kolor mają Twoje oczy, wiem skąd ta blizna nad lewym okiem, poznaje ten uśmiech. Skąd? Wiem…to niemożliwe…to niemożesz…
Zbliżyłeś się. Dotknoleś mnie, lecz ja nie moglam ruszyć ręką. Twoje zimne pocałunki mieszały się z moimi gorzkimi łzami. Czułam jak dotykasz mojego ciała. Guziki od płaszcza Ci nie przeszkodziły. Czulam Twój oddech, zapach, dotyk. To niemożliwe...
Zawładnąłeś moim ciałem. To Ty. Już niemal Cię dotykam, zaraz znów zanurze się w Twoich ramnionach.
Wrrr...Nadjechał autobus. Nie ma Cię. Poczułam ustabilizowany rytm mojego serca. Weszłam do autobusu. Dotarłam na miejsce...
Jest ciemno, cicho. Na niebie gwiazdy zapalają się i gasną jedna za drugą, niczym znicze na Twoim grobie... |
