Mała ojczyzna w śmieci obleczona
Co rano
kalkulacja życia i takie skromne liczby wychodzą.
Bo istnieję w systemie jedynkowym bez opcji ON/OF.
Rzucono mnie w nurt żywotów równoległych,
teraz płynę pod miastem, rzeką podziemną.
Co rano
wydobywam siebie na wierzch. Dźwigary życia poskrzypują.
Na pożegnanie dźwięk klucza w nieswoim zamku, bo tu nic nie jest moje.
Nawet przygłuchy domofon do którego przykładam usta
i smak rdzy.
Więc przecinam nieswoje żyły chodników i spoglądam z całą premedytacją
na całun śmieci w jaki obleka się to miasto.
Śmieć dochrapie się najwyższych stanowisk, jest już nawet
na wielkoformatowych drzewach, Wraz z obrazem puchnie we mnie myśl:
I ja mam w sobie jednego.
Metafizycznie wyhodowanego.
Śmieci są wszędzie, ja jestem tak organiczny.
Wysiaduję życie w przystankach, w gazetach
i w nadjeżdżających autobusach. |
