O Mądrości!
Po co tyle ksiąg uczonych,
Doświadczeń nieskończonych?
Wszak nikt Cię nie ogarnie.
I choć tak bardzo pragnie
Zdobyć to co się Tobą kryje.
Ten blask co od Ciebie bije.
To i tak nie zdoła,
Bo prawda jest goła.
Człowiecze! Tyś jest za mizerny.
I choć byś był wierny.
Nic Ci to nie pomoże.
Nawet ten jedyny Boże.
Boś ty człowiecze jest zgubny.
I to nie jest wymysł nudny.
Odkąd świat światem.
Człowiek niszczy to co jest kwiatem.
Opamiętać się nie umie.
A gdy świt tonie w zgubie
Oczy mu się roztwierają,
Ale kwiaty nadal umierają.
A to co zdoła i naprawi,
To dlatego, że mu ksiądz tak prawi.
Więc obierasz cel poczciwy.
Obiecujesz, że będziesz uczciwy.
Choć wiesz, że te cele
Nie dadzą nic wiele.
Wciąż dalej pragniesz
I cnoty wciąż kradniesz.
Gdyż taka twa natura
Puki nie zgnije twa skóra.
Ty nadal próbujesz.
Cele i niedole wciąż kujesz.
Bo mądrości osiągnąć chcesz szczyty,
Gdyż dopiero w tedy będziesz syty.
Więc wyzwanie te podejmujesz
Wiedząc jakie cierpienia czujesz.
Trudy cnoty obierasz.
Choć miłości i pragnienia ścierasz.
Dążysz sumiennie i wytrwale,
By potem okryć się w chwale.
Lecz Mądrość to panna jest cnotliwa.
Jest ciężka i sprawiedliwa jak oliwa.
A przy tym kapryśna i złośliwa.
Lecz do jej serca droga jest tkliwa.
Niechętnie serce i dar oddaje,
Bo wiedza piękniejszą jest niż raje.
Kochanka chętnie by pragnęła
I świata wiedzę na tym spoczęła.
Lecz cóż by z mądrością zrobił kochanek,
Gdyby nieuczciwym byłby ten panek.
Tak w nieskończoności rozterki Mądrości
Będą rozstrzygać ludzie prości.