| Ćwiczenia mowy dialogicznej
Porozmawiamy trochę, co? Przecież tak rzadko to robimy. Zamknę drzwi, wyłącze światło, ty usiądziesz plecami do mnie, twarzą do okna, za którym księżyc. Na początku będziesz mówiła ty – trochę kpiąc, drwiącym tonem, nierytmicznie. Później wstąpię ja, zza pleców bełtając w twą potylicę krótkie, posępne sylaby. Zaraz potem wtrącisz się, wpijając się w moje sylaby szyderczą piłą i wkrótce sylaby moje popłyną okrwawionym kluczem na spotkanie z księżycem. Wkrótce zostanie tylko twój głos, zwolni obroty wiertło; gardłowe aksamity – spóźnionymi opatrunkami i szwami na moje pokonane sylaby, teraz mówisz już coraz rytmiczniej, jakbyś miała ukryty we środku metronom, żadnych wahań, żadnych pauz w oczekiwaniu na moje przytakiwania – aksamit zdecydowanie sztywnieje, stając się skórą, a skóra staję się żelazem, a żelazo – stalą, stalą, ukrytą pod warstwą kauczuku. Te stalowe platki, kołysając się w powietrzu, będą brzmiały zupełnienie wojowniczo, a nawet kobieco, ponieważ wszelki zbrojowy stalowy dzwięk ukryje warstwa czarnego kauczuku.
I kiedy ja ponownie spróbuję wstąpic, omyłkowo sądząc, iż za prężnością kauczuku jest tylko twoja miękkośc, ty zerwiesz te niepotrzebne już łagodne osłony i rozpocznie się nasza ostatnia rozmowa – już twarzą w twarz. I z twoimi ostatnimi słowami, wdzierającymi się w moją rozszarpaną świadomośc, dysonować będzie tylko odbicie księżyca w moich oczach, księżyca, gdzie pokonane sylaby zlizują rany, ale dysonans ten, który zauważysz i ty, który będzie cię irytować, rozdrażniając coraz bardziej stalowe słowa, nagle zniknie, jak tylko zamknę oczy, żeby więcej nigdy ich nie otworzyć.
|
