Daleko od wawelskich arrasów Pani C. rozmyśla
o sztuce tkania. Pamięta je jeszcze z dzieciństwa
spłowiałe płachty którym nie umiała oddać czci
myślała że ręka artysty przeplata siwe włosy
gdy prawdziwe życie kołtuni się po drugiej stronie
niedostępnej dla gapiów i tłustych zapachów
teraz brakuje jej tego ukojenia czasem i ciszą
zbyt zachłannie próbuje wyszyć jasny wzór
charakteru by nie narzekać na pokłute palce
urodziła się w czasie chochoła może kręcić się
w kółko na wszystkie możliwe sposoby nie wie tylko
jak opanować ścieg prosty i załatać strach
wawelskie arrasy raje niespełnione dlaczego
nie umiecie utulić nas do snu a wasza mowa
zbyt prosta by jeszcze wydawała się prawdziwa
|
