za kotarą bezbarwną. na promieniu słońca wiszącą bezwiednie
jak atłasowy skrawek życia wyrwanego z muru
związana apaszka. przemoknięta kroplami z akwarium
zwinięta w kłębek barwionej wełny. ściska pomiędzy
brzęczący pęczek kwiatów z wystajacym bryloczkiem raju
zapisane litery wczorajszego hymnu przewracają na ziemię
posklejane klocki. nieprzeterminowany cyjanopan skręca resztki kurzu
osiadłego na białej serwecie do której przyklejona ryba
zapowiada pejzaż jutrzejszego powietrza
przechylona lekko drabina stuka o wystającą dachówkę
opierając się jedną nogą o liczydło, które wypadło z luki
pomiędzy cegłami. wypchnięte przez kalkulator
wiesz, że jeszcze nie zdążyłam wszystkiego pozbierać
co porozrzucały kłęby dymu unoszącego się nad miastem
ale jeszcze troszkę. może zdążę połapać się w tym szeleszczącym nieładzie
i odbudować strych porośnięty dwuletnim sianem
które kiełkuje farbkami w nierozerwanym opakowaniu
|
