|
szliśmy jak zawsze kilometrowym mostem
odartym ze wszelkich wspomnień idei
milcząca przestrzeń tłumiła odgłosy stawianych
delikatnie w piaszczystej przestrzeni stóp
z odległych baraków zaczęły dochodzić odgłosy
kiedy stanęliśmy naprzeciw siebie powiedz mi
milczenie okryło usta myśli przerosłyby domy refleksji
zupełnie jak on nieznany stary człowiek w kubraku
mówił jak też wszyscy wiedzą prócz ciebie a ja
zamalowany obraz istnienia gdy wiatr
powiał pomiędzy wprowadzając do nozdrzy okruchy
świerkowy smutek odeptanych dzielnic |
