jesteśmy sami - prawie doskonali
jak nie narodzone dziecko o wymarzonym kolorze oczu
kruche wspomnienie urwane wpól przekleństwo
krażymy nie mogąc się rozejść ani dotknąć
wymyślamy płonące stosy nucąc nieprzyzwoite słowa
modlitwy tak niewinne że doprowadzają do szału obojętny czas
miejsca i nikt nie pozna że za nami już najgorsze każdym nerwem
odwrócone plecami do ściany a jej chłód każe nasłuchiwać odgłosów
tamtych kroków - nie zawracać zasnąć dochować wierności |
