( wiersz dla marianny )
spadają z wielkiego drzewa - zanim się obudzę
klaps po klapsie jak na filmie
babcia zakrywa ręką bezzębny uśmiech
dziecko o twarzy mojej córki chwyta się spódnicy
koc poplamiony słodkim sokiem a nad głową chmury
musimy biec ukryć się przed burzą
nic z tego nie będzie - scena po scenie
cienka granica między dniem a nocą
jak przy łóżku chorego lepiej ? gorzej ?
w domu smutek i długa czarna sukienka - mówił
wróci pozbiera co się da i zetrze ze skóry
fobie obsesje namaluje obraz swojego życia
układam owoce o jesiennych kolorach
najważniejsze w miąższu
- marianna lubi gruszki |
