polegało na obieraniu agrestu, porzeczek, fasolki,

drylowaniu wiśni i cholernym pieleniu grządek.

Wieczorami

rozpinała na drutach spokój  i spod palców

wypuszczała swetry w kolorze blue,

pod którymi ukrywałam smutek.

Odkąd jej nie ma zdążyłam utonąć

w hektolitrach zbyt mocnych napojów

i rozmowach do rana z obcymi.

Od niedawna układam piosenki o krzewie agrestu,

a sny o moim domu zapominam coraz szybciej,

chociaż to nadal jest nigdzie.