Dobra poezja powstaje z aberracji myślenia,
krzywej prostego, logicznego dumania.
Z rozmysłem zanika.

Dobry człowiek rodzi się, a potem umiera,
nie dopuszczając do syndromu wypalenia.
Specjalnie nie patrzy.

Papierosa też zapalił Iwan. Tyle, że Groźny.
Dorósł i pojął więcej. Spłonęła pierwsza wieś.

I tak było wciąż i wciąż, aż do pewnej partii 
szachów, kiedy nastąpił mat walkowerem.