są lasy, których ściółka faluje bez końca,
jakby w niej ożywały podziemne osady.
ptaki unoszą cienie aż po szmer w gałęziach -
cięższe o kilka gramów. rozmyty poranek
przywiódł na stację widmo nieproszonych gości.
ustały wszelkie ruchy. splątane korzenie
utworzyły barierę. nikt się nie odważył
nadać imienia ciszy.
|
