Mały Rynek. zupełnie odcięci od świata
zaciągamy się fajką po pierwszy szum w uszach.
opowiadasz historie – balast przenoszony
przez jednego z lekarzy. to jego oczami
drążę miejskie szpitale. kryją się jak bunkry
pod płaszczem sołonczaków, pyłu i kamieni;
budowane piętrowo niczym katakumby,
aż do poziomu morza – ustronia od żaru.
w nich rozkwitało życie, póki nie powalił
ich palec, co przemyca babilońskie szczątki
wydłubywane z ruin. wchodzę w sen świadomie;
marzę, żeby się zbudzić, widzę wszystko rdzawe.
pleśń, popiół i kastety, rozprute podbrzusza
matek, którym nie dane przetrwać chudych czasów.
miasta – widma, ich śladem tylko stare mapy.
siedzimy cicho w kącie przed telewizorem.
serwują nam migawki, poranne montaże
z zaplecza, z biegu, z głowy, podkładają kaczki,
a my nie dość dokładnie przecieramy oczy.
do jankeskich pagonów przywiera na stałe
dobrze znajoma wrona. |
