ostrzę pazury na skosniałych piersiach
najchłodniejszych nad ranem
poranek
to wtedy następuje wysublimowane
misterium kobiecości
wstawanie
przebudzenie przemarznięcia
i jak zwykle
świat uczy kołysać biodrami
porządnie rozchylać nogi kiedy trzeba
żeby przynajmniej próbować złapać to co ulotne
obnażać się tylko dla luster
ostrzę język na nie-dotyku
o świcie najbardziej potrzebnym
w codziennym celebrowaniu zimna
obmywaniu najostrzejszych szczelin
a nocą usłyszę
jak odrętwiałe suki
wyją do pełni
do pełni...
i wiem że potem zasną przy nodze świata
wydobywając z trzewi ostatni płacz
|
