czasami mi coś z życia uchodzi
to przez to coś jeszcze
niewyczerpalną rezerwę i jej
przyzwolonego antychrysta
i łatwiej było by podciągnąć siebie
z odchodzącej części
niż tego z czym lub czym pozostaję
coś szarzej i szerzej pustoszeje
cichnie
jakby przed chwilą ktoś zapukał
czeka
na powtórne pukanie
ciało na tyle przyznaje się do pustki
gdyż umysł pomawia o spisek stopy
i choćbym chodził po szkle
niczego nie zmienię
skłamałbym że można się przyzwyczaić
a może już
bo w końcu o coś chodzi
kłamię |
