w lecących ptakach

widziałam tak jasno siebie

biegnącą niekończącymi się

                                        wstążkami pól

bliżej mi było do stracha łapiącego

 rozkrzyżowanymi ramionami wróble

niż do

czarnych bizantyjskich aniołów

czy to co widzę jest że?

czy złudzeniem

wyklutym z marzeń błękitnobłocznych

tak lekkich

żeś mnie nie poprowadził mistrzu

przez tajemne katedry olśnień

tylko pozostawił

w zaroślach pokrzyw

zdziwioną

swą bezskrzydłą formą