Może wstyd się przyznać. Może wstyd o tym pisać.
Pije.
Czwarty tydzień z rzędu. Niby nic. Ale czasem zdradziecko wyłazi na kłódkę zamknięta tajemnica.
Rano cukier nie trafia do herbaty. Guzik do dziurki. Szminka mija usta.
Do czternastej przeklina ducha. Od czternastej zanurza się w jego źródło.
Kiedy zmienia miejsce w tramwaju, z trudem udaje się jej ustać.
Ostrożnie stawia stopy. Ciałem wstrząsa, co i rusz, jej tylko słyszalna muzyka.
Powodów ma mnóstwo. Hoduje na piersiach.
Nocami zapija do księżyca. Dużo potem pisze.
Połowę z tego drze.
Mówi, że muza żarłoczna. I chciwa.
Wyje do ran w nadgarstkach. O czwartej staje się błogosławiona. Chóry śpiewają.
O piątej miażdży ją winda. Zaczynają rozjeżdżać samochody.
Budzi się zlana potem.
Niedbale wciśnięta w kąt płaszcza.
Jeszcze nieźle pracuje. Czasami coś upierze. Czasami zje. Nakarmi kota.
Ogień w duszy utrzyma.
ale już coraz rzadziej |
