deszcz. siedzę więc na parkingu i piszę.
zeszyt z przemiału za 89 gr. z napisem
wilde africa na tle zebry dobrze mi służy
jako notes pierwszego kontaktu
ze światem podejrzanym
przez zachlapane październikiem szyby
forda (rok 99’, mogło być gorzej: auto-
sugestia - odkąd sam się utrzymuję
w granicach rozsądku - rozumiem
zbawienną rolę i logikę substytutu).
już wiem, ten wiersz będzie z natury
jak kostki domina – będę się targować
tylko o ich grubość, długość łańcucha,
kolor oczek, odległość między cząstkami
elementarnymi - słowami, które rzucam
na kolana. taka karma. ważne, że przodem
do kierunku jazdy. przegadany wstęp?
a to jedynie elipsa. namiastka. drobne
nic. o! tramwaj właśnie zboczył z trasy,
inaczej - zgubił drogę. tak jak ja ostatnio
np. szukałem frazy w chmurach,
a ostatecznie znalazłem ją w kałuży
krwi. przewrotnie? ale ja chcę logicznie
to rozebrać – i niech będzie naga
prawda. niech złamie mnie, ten lód
między nami, reguły gry, chociaż ten tekst.
reset: montuję dalej mój wiersz – ma być
jak rusztowanie w drapaczu chmur bez windy,
skąd tylko myśli spektakularnie pikują
na ulicę. a to ona właśnie mnie bierze
w obroty. to tu życie staje się nagłe,
nawet martwy pozornie horyzont pręży się –
mierzę go promieniem miasta, które nocą
spowiada się przede mną przez szczeliny
w roletach. tędy mu się przyswajam.
dokąd prowadzi ten wiersz? co najwyżej
do baru. może gdyby na czas wziął azymut
np. na katedrę. albo poszukał punktu oparcia
gdzieś indziej niż na krawędzi. dla lipskiej
poezja to medycyna alternatywna. dla mnie?
nie wiem, ja stawiam wszystko na ostrzu
języka. używam tak sobie już 9 strofę, pointa
nadal klęczy w blokach. przestało padać.
pójdę już. wiersz sam sobie znajdzie wyjście
awaryjne.
|
