Pada. W taką pogodę nie polatam. Wilgoć źle robi na skrzydła.
Więc grzeję się przy herbacie i myślę, że niektórzy urodzili się za wcześnie, wyprzedzili epokę i mieli przez to trudne życie, a inni urodzili się za późno i nikt już ich nie rozumiał. A ja? Mieszkam tu od trzech lat. Od trzech lat patrzę przez to okno w kuchni. Tylna ściana sąsiedniej kamienicy, puste okienko, pusty strych. Nic się nie zmieniło. Chyba urodziłam się w dobrym momencie.
Wujek-ksiądz powiedział mojej koleżance, że jak się ma kompleksy po dwudziestym roku życia, to nie można za to winić nikogo poza sobą, bo w tym wieku powinno się już nad nimi panować. Więc ona robi się coraz bardziej pewna siebie, częstuje mnie zimnymi ziemniakami, taka już jest zdystansowana i swobodna. A ja taka słaba i zakompleksiona, że zjadam te ziemniaki. Potem ona wyjeżdża za granicę, rozsyła zbiorcze maile o swoich sukcesach, ale nie odpisuje na żadne pytanie "a co poza tym? co słychać?". Ja w terminie oddaję pracę magisterską, daję się naciągać na umowę zlecenie, nie opłacam funduszu emerytalnego, kolejny facet mnie zdradza, dostaję choroby skórnej, a potem jeszcze innej. Wszystko wpisuję w biznesplan: przeżyć każdą chwilę: dobrą i złą. Przeżyć każdą emocję. Magazynować, odkładać na czarną godzinę. A jak się już uzbiera, to przepisać. Najpierw napisać ręcznie, potem na komputerze, a potem wysłać. Dalej mój biznesplan nie sięga. 5:30 pobudka, mycie włosów, żeby były świeże, mycie zębów, wyjście z domu, autobus 7:12. Potem osiem godzin, których nie mam pomysłu przepisać. I cztery godziny wolności, którą wypada rozsądnie spożytkować. W ciągu dnia dwadzieścia razy patrzę w lustro: czy wciąż jestem ładna? Upewniam się, że nie mam kompleksów. |
