wiersz o leżeniu w łóżku razem rozpoczyna się
w gdańsku, na dworcu głównym. jest późno,
że właściwie rano i dopiero teraz widać,
jak niewiele się od wczoraj zmieniło. gołębie,
śnieżne obsrajduchy, ganiają się po gzymsach,
jak dzieci, tylko ciszej. czerwona cegła nadal jest
czarna i kruszeje, jakby była z węgla.
sokiści po raz ostatni pana proszą, by już nie niszczyć
własności spółki, bo gdzie się wszyscy znajdziemy.
i ja też się boję, więc wracam do gołębi, a ty,
a ciebie jeszcze nie ma i czuję się całkiem jak kot
z tego wiersza, bo nawet nie wiem czy będziesz.
przychodzi mi do głowy pomysł, oba pomysły.
wkładam czapkę i jeszcze się trochę pokręcę
|
