Zamyślony dotarł dziś nad rzekę,

Usiadł przy brzegu strudzony.

Spojrzał w stronę słońca

Mozolnie wschodzącego.

Na jego delikatnej dłoni

Przycupnął biały motyl.

Zmartwiony, wystraszony.

I nagle stał się cud,

Bo była to dłoń Anioła.

Motyl otrzymał w darze słuch,

I jedwabisty głos anieli.

Z jego skrzydeł wyrosły ręce i nogi,

Z tułowia talia i piersi.

Malutką głowę pokrył złocistych włosów łan.

Otrzymał też oczy, niebieskie.

I tak powstała z motyla dziewica.

Uśmiechnął się Anioł z czułością.

Przytulił jej nagie, bezbronne ramiona.

W miejsce serca włożył jej czerwoną różę.

 

Idzie dziewica przez świat,

Zwiewna jak motyl i dobra jak Anioł.

Potrafi tylko kochać, choć zawsze boli,

Gdy kolce róży wbijają się w jej alabastrowe ciało.