W teatrze cieni
Nasyconym blaskiem wschodzącego słońca
Rozkwitającym pąkiem białej róży
Zbłądził błękitny motyl.
Niespokojnie uderzał skrzydłami
O dno swej utkanej z pajęczyny duszy
Spowitej porannymi mgłami.
Niewidzącymi oczyma błądził w labiryncie
Niespełnionych snów.
Nie dotykając żadnego westchnienia,
Nie smakując pożądania
Wił się nieporadnie niczym wystraszona sarna.
Uwikłany w smętny akord swego lotu,
Bez wzbijania się ku niebu
Na prostej drodze do domu
Zaprzysiągł wieczne niekochanie.
I odszedł obdarty z nadziei na zmartwychwstanie.
Zielona Góra, 31.01.2009 |
