We wczorajszym jeszcze lesie,

Cicho szumiącym,

Pod postrzępionym brudnym niebem

Znalazłam drżący głaz,

Samotny,

Wilgotny od łez,

Niespokojny.

Zakorzeniony w ziemi po uszy,

Tak silny,

Tak duży!

Do podróży ze mną całkiem niegotowy.

Nagle

Objął mnie czujnym spojrzeniem.

Nagle

Zniewolił odrętwieniem,

Nieistnieniem.

Schwycił me dłonie w swe kamienne dłonie,

Przygniótł kamiennym ciężarem.

Po mych skroniach sączyły się krople potu.

Zabrał mi wolność,

Możliwość odlotu do domu.

I dzisiaj leżę na ziemi,

We wczorajszym jeszcze lesie,

Pod postrzępionym brudnym niebem.

Zaklęta w kamienne czekanie.

Na Siebie.