Gdy na niebie pokłębione chmury

Tłoczą się uparcie i nadają światu

Bury, gburowaty odcień smutku

Ty promieniem słońca jesteś

Srebrzysto-złocistym zanurzonym

W Niewiadomym.

Gdy poranne jeszcze mgły, milczące

Skradają się do śpiącego lasu

Stajesz boso na polanie

W błękitnej sukience, patrzysz przed siebie

I słuchasz.

A wiatr szepce Ci do ucha słowa piosenki.

I wiesz, dokąd płynąć, dokąd się udać.

Nieugięta, niezłamana żadnym wiatrem

Gałąź stuletniego dębu kłania się przed Tobą.

Róża w wazonie posyła uśmiechy,

Bez tańczy, a konwalie chichoczą radośnie.

Niezmęczona przytulasz

Białego gołębia ze złamanym skrzydłem.

Głaszczesz po głowie zapłakane dzieci.

Dotykasz strudzonych, zagubionych, słabych.

Patrzysz w oczy śmierci.

A gdy ta odchodzi

Siadasz w fotelu i zamykasz oczy.

Prosząc o ukojenie i o zapomnienie.

 

Wassenaar, 06.06.2010.