„Sputnik Sweetheart” autorstwa Haruki Murakamiego jest opowieścią o przyjaźni, fascynacji oraz pasji tworzenia. Młodziutka Sumire, zbuntowana z rozwianymi włosami, z papierosem, bardzo nieświadoma swojej kobiecości, mieszka sama i cały swój czas poświęca pisaniu. Ma w sobie niebywały potencjał, zapał i wiarę, jednak nie finalizuje żadnego ze swoich projektów literackich. Przyjacielem i powiernikiem jej tajemnic jest kilka lat starszy nauczyciel, który darzy ją skrycie uczuciem. Pewnego dnia Sumire poznaje o siedemnaście lat starszą kobietę, w której zakochuje się bez reszty. Porzuca swoje dotychczasowe życie, zakłada spódnicę i buty na obcasie, by zostać prywatną sekretarką Miu. Kolejne wydarzenia są splotem relacji między trójką bohaterów.
Murakami stworzył przepiękną historię o sile namiętności między kobietami, zalążku uczucia, które nie dostaje szansy, by się rozwinąć. Wydarzenia zaskakują, choć nie ma mowy o lawinie przygód i wstrząsów. Autor balansuje na granicy świata realnego i świata pozazmysłowego. Ukazuje potęgę i siłę umysłu. Przenosi bohaterów do innego poziomu świadomości, z czego oni sami zdają sobie sprawę, choć nie potrafią tego wyjaśnić. Bogatsi jednak o te doświadczenia mają otwarte uszy, serca i umysły. Są wyrozumiali wobec siebie, cierpliwi. Istotę ich życia stanowią relacje międzyludzkie, przeżycia zmysłowe i duchowe. Dążenie do nich. Nieważne zdają się być dobra materialne. Minimalizm i skromność bytu na rzecz metafizycznych uniesień to mądrość życiowa, do której Europejczykom wciąż tak daleko.
Pisarz pozostawia w swojej powieści dużą przestrzeń dla wyobrażeń czytelnika. Tworzy otwarte wątki, nie tłumaczy. Lektura „Sputnika Sweetheart” to jednak chodzenie w upalny dzień wciąż przy brzegu rzeki, bez możliwości zanurzenia w niej stopy. Momenty, które mogłyby być potraktowane literacko w sposób naprawdę wyjątkowy, autor spłyca. Traktuje je jednym wyszukanym bombastycznym porównaniem niczym strzałem z dubeltówki i zamyka temat. Brakuje w tym wszystkim poetyckiego polotu, dopieszczenia tekstu. Kulminacyjna chwila, gdy Sumire wyjawia Miu swoje uczucie i próbuje się do niej zbliżyć opisana jest ubogo, wręcz banalnie. Autor koncentruje się bowiem tylko na przeżyciach cielesnych, jakby zapominając o tych „trzepoczących się, oszalałych w gnieździe ptakach” („Klaudyna”, Colette). Niedbale prezentuje też Murakami swoich protagonistów. Szkicuje ich, zabarwia delikatnie akwarelą, ale ruchy pędzlem są chaotyczne, może nawet niezgrabne. Pozostaje wiele białych plam.
Rozmieszczenie wydarzeń w czasie jest nielogiczne, przez co zachwiana jest kompozycja utworu. W powieści panuje pewnego rodzaju bezład. Język zbyt płaski, co może być winą tłumaczenia z japońskiego. Irytujące jest także ciągłe wymienianie kompozytorów i tytułów ich dzieł. Nie śmiem wątpić w zamiłowanie Murakamiego do muzyki klasycznej, ale uporczywe ich przytaczanie staje się w pewnym momencie męczące, bo nie mają większego znaczenia, poza jednym dziełem Mozarta.
„Sputnik Sweetheart” nosi cechy powieści egzystencjalnej. Głównym tematem jest bowiem wolna jednostka ludzka, dokonująca własnych wyborów. Także osamotnienie i otaczająca człowieka względna nicość stanowią przedmiot rozważań autora. Jednak nie jest to do końca utwór zachowany w atmosferze pesymizmu, przygnębienia. W powieści jest dużo świeżości, wynikającej z młodzieńczego zapału Sumire, jej poszukiwań, doznań i pasji życia. Ona musi doświadczać, musi odczuwać. Murakami nie traktuje życia jako absurdu. Przeciwnie, prezentuje jego bogactwo i piękno. Odsłania świat emocji i namiętności. Uczmy się od niego otwartości.
