Niewiele zostało, tych kilka kartek i nadal mam zdjęcia,
ale ich nie oglądam. Mam je pod łóżkiem. To wystarczy,
bo Twoja teoria rozdarcia już mnie nie dotyka;
mam skórę zaklejoną woskiem i trzymam się prosto
ścian w jego domu, w czymś na kształt domu,
z białymi ścianami. Więcej czytam, bo pisać już nie potrafię
„słowa są martwe,” ale zlew nadal istnieje w kuchni,
choć nieco porysowany. Wiem, bo zawsze na niego patrzę,
kiedy obieram ziemniaki i co dzień od nowa rozliczam
zyski z własnego szczęścia, co noc zasłaniam okno
z rozległym widokiem na przepaść. |
