Jest wieczór i ślepy zmierzch zapada w pokoju,
na łapach, wyginając do góry grzbiet. O tej godzinie
nawet książki wystają z półek i mrucząc,
przymykają na noc oczy. Tylko fotel jest tratwą,
która nie zatonie. Z kotwicą, mocno zaczepioną na brzegu.
I będzie trwać, aż do końca, chociaż ciemność podchodzi
i ociera się już o stopy. Zmęczenie jak wąż skrada się
po nogach, zawija do środka, ale nie zatopi. |
