Ma jeszcze czas, by wypełnić ciałem wodę,
by zdrapać z nieba skórę i wybić okno słońcu.
Śmierć jest jak chłopczyk biegnący przez las,
chowający strach za cienką kreską warg,
jak dzień, co wyszedł przed świtem
i widzi porośnięte światłem schody,
wilgotne liście twarzy rozłożone na stole.
Głowy pełne powietrza na przegubach dłoni. |
