Niezręczność jak źle zapięta koszula wystaje
ze mnie dłuższym końcem. Nieokreślone niech
będą moje wizje świtu. Przejaśnia się, dostrzegam
widzialne, gniotąc w dłoniach gorącą żarówkę.
Ze snu wymyka się trochę powietrza i kory, zdartej
z podkurczonych we śnie drzew. Tworzę zmierzch.
Nigdy nie myślałam, że się urodzę.
Nie wiem, w którym domu umrę, ani który
pokój umrze we mnie jako pierwszy.
Rozsyłam listy, choć nie umiem ich podpisać tak,
by mogły do mnie wrócić.
Przejaśnia się, ty znowu pełna oziminy,
widzisz w rzece cień.
|
