trywializując współczesność
rozpamiętuję pogrzebany sentymentalizm
szukam babonostalgicznej schizmy
wśród dzisiejszych popierdoleńców
skurwysyńsko dobrych miotaczy słowem
grzęznę i tonę
w kuflowo spienionych falach
zalewających piasek moich spojrzeń
tak
pogrzebałam miłość
nie pierwsza i nie ostatnia
odstawiłam szopkę
jakiś rytuał dzikoplemiennych chuci
kulturka uchodziła strumieniem
wyciekała niby z ran
złą krwią
biedna ogłada wygasła
w dzień zmieniam opatrunki
w nocy potajemnie
chodzę na cmentarz
i rozgrzebuję grób
tak świeżo wygląda w poświacie
może też lubisz pogrzebane uczucia
i zabawy przy księżycu —
samotne „imago”?
dla równowagi trywializuję nostalgię
zakopuję równiutko to gówno
warstewka za warstewką
ty też nie przejmuj się
regularnym brakiem oddechu
w skrajnej potrzebie umiesz zabijać
w końcu na trupie hiperestezji
musi urodzić się homeostaza zmysłów
bez nawrotów nekrofilii
siostro!
2004 |
