Można nas przestrzelić na wylot, z armaty, nas kobiety
Jak z czołgu, wysiadają, jeden za drugim oficerowie pancerni, odziani w mundury, zawsze za ciasne
W wojnie damsko-męskiego rodzaju
nie ma miejsca na błąd
choć wbrew pozorom
łatwo go później usunąć
Front bez krzyży i orderów
na szaniec rzucone głowy i nogi na przemian
jej łokieć zahacza o jego obojczyk
jego kolano o jej lewe udo
konstrukcja wprost artystyczna
sztuka przecież rodzi się w bólu
Na froncie damsko-męskiego rodzaju
kiedy dochodzi do zbliżenia
z wrogiem
wybuchają przedwcześnie pociski
niedoświadczeni żołnierze płaczą w okopach
obeznane z fechtunkiem kobiety triumfują
same
Z czasem na froncie damsko-męskiego rodzaju
zostają już tylko najsilniejsi
przychodzi pojednanie
w białych prześcieradłach rodzi się pokój
dla następnych pokoleń
pole bitwy pustoszeje
Po czasie, na froncie damsko-męskiego rodzaju
znów rodzi się konflikt
w bólu przychodzi na świat owoc
bezsennych nocy i chwilowego rozejmu
przepustka do demobilizacji
W blaskach fleszy składają karabiny, bagnety
w kieszeniach zatrzymują wciąż jeszcze noże
na wszelki wypadek
lub na kolejny
damskiego lub męskiego rodzaju |
