Rany
(lament w dawnym stylu)
Rany moje wciąż ropieją
nie chcą się zasklepić
jak z nimi żyć
Serce jak jabłko strzałą Wilhelma Tella
przebite jeszcze bije ostatkiem woli
ile przeżyje?
Mam rany które krwawią
nowe wciąż zadają przyjaciele znajomi
dziewczyna...
Kto mi pomoże je załatać
kto mi wstawi serce nowe
Jaka pokocha mnie inna dziewczyna?
nadal Cię kocham mimo bólu
Uczuć swych nie umiem
nie chcę zmienić
Przestań już... ranić
wiersz zmodyfikowany przez p. redaktor Agnieszkę Stodolską
Konrad Staszewski
|
