Zauwazylam cos. Zreszta nie tylko to. Inne rzeczy tez. Absolutne drobiazgi.
A propos mysli na przyklad. Zaczelam tworzyc ich systematyke. Wlasna systematyka na potrzeby jak najzupelniej wlasne i z licznymi niedociagnieciami (jak w przypadku Morfologii Snu).
Mysli dziela sie na dywizje, czy tez bataliony. Bo one nigdy nie wystepuja pojedynczo, tylko zawsze jedna, zwarta kolumna. Najciezsza ich dywizja to tak zwane mysli-Szmaty. Ich batalion moze nie jest najliczniejszy, ale za to sila razenia okrutna. Bron biologiczna. Niekiedy nawet wystarczy, ze sie jedna szmata przyklei do mozgu i sie jej pozbyc czlowiek nie potrafi - na sile trzeba taka odrywac razem z kawalkami krwawiacej tkanki. Mozna tez poprosic o pomoc specjaliste, zeby podal stosowny lek albo elektrowstrzas… Jezusie Nazarenski, zeby tylko nie trafic na takiego, ktory przemieni nas w zombie…
Kolejny zastep to tak zwane Karaluchy. Mysli natretne, wredne, wciskajace sie kazda szpara, najmniejsza luka w systemie, komplikujace zycie i powodujace bezsennosc. Te wlasnie sa najbardziej podstepne, bo po pierwsze niby calkiem niewinne, a po drugie wydaje sie, ze zupelnie, ale to zupelnie nie ma na nie rady. Cale szczescie dziala na nie niezawodny i stary jak swiat sposob na karaluchy - zapalic swiatlo i patrzec jak uciekaja, jak leca na pysk, przewracaja sie na schodach i w koncu znikaja pod ziemia. Niestety, nadal trzeba byc czujnym, bo Karaluchy moga siedziec w ciemnych kanalach latami i tylko czekaja na sposobnosc, zeby znow przypuscic szturm.
Dywizja najblizsza cialu i najbardziej ruchliwa - tak zwane Przyjaciolki. Przyjaciolki zawsze sie czegos domagaja no i nadaja calodobowo (chyba, ze Szmaty akurat totalnie sabotuja system). A wiec audycja o tym, co bedzie dzis na kolacje, czy jest jeszcze jakies mleko w lodowce i czy i-Pod juz sie w koncu naladowal. Ze przystojny ten caly Hiroyuki Sanada - az boli. I ze popoludniowy, niemiecki film war sehr gut und sehr behruehrend. A w ogole, to dlaczego ja mysle po niemiecku do cholery?! Ach, tak - zapomnialam zabukowac bilet do Berlina! Teraz to juz pewnie bedzie za pozno… I tak dalej, i tak dalej. I.
I wreszcie najmniej grozna, ale za to najliczniejsza dywizja: Muszki, ktore powstaja z niczego. Czasem moze z przelkniecia sliny, kichniecia czy pierdniecia, a czasem z tego, ze nagle zapachnialo pelargonia albo jakimis dawno zapomnianymi perfumami. Albo z kawalka nagle uslyszanej piosenki: “Morza szum, ptakow spiew (…)” i juz sie czlowiek zastanawia, jakie to ptaki moglbyby byc i jak nic mu wychodzi, ze nie chybi, tylko mewy i ze ni cholery mewy spiewac nie potrafia… Co najwyzej skrzeczec.
Londyn, 2007 |
