Cegła - Literatura - Proza - Poezja
JEST JUŻ 24 NUMER MAGAZYNU CEGŁA - PIECZĘĆ, PYTAJ W KSIĘGARNI TAJNE KOMPLETY, PRZEJŚCIE GARNCARSKIE 2, WROCŁAW
AKTUALNOŚCI MEDIA PODREALIZM CEGIELNIA WASZE & NASZE WYWIADY LINKI KSIĘGA GOŚCI REDAKCJA
 
 
WRÓĆ | WYDRUKUJ

Krzysztof Steiner

O przestrzeni

 
Krzysztof Steiner
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
O przestrzeni.
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Wrocław
2007
 

 

 

 

Świadomość przestrzeni.

 
 

Przestrzeń zdefiniowana jest poprzez wszelki akt. Ruch jest tym, co odnosi byt do przestrzeni. Wykluczenie elementu ruchu stanowi pustkę, której konsekwencją jest brak. Brak wyrażony w wiecznej równowadze nicości.

Świadomość jest elementarną częścią przestrzeni. Z niej rodzą się pragnienia, wnioskowanie, determinacja. Świadomość Innego możliwa jest jedynie poprzez elementarną zdolność postrzegania, a tym samym nazywania dostrzeżonych, poszczególnych elementów rzeczywistości. Istotą świadomości jest subiektywizm, mogłoby się więc wydawać, że jest ona brakiem równowagi. Czymże więc jest równowaga? Paradoksalnie świadomość wzrasta w miarę jej pogłębiania. Wszelkie, powielające się, bądź narastające, obserwowalne procesy, lub ich skutki, które zachodzą w obrębie danej przestrzeni potwierdzają jej elementarny charakter. I tak świadomością równowagi jest balans, świadomością nieobecności Innego jest samotność i oczekiwanie. Innymi słowy świadomość rzeczy rodzi się z braku i potrzeby zaspokojenia pustki, którą on niesie. W ten sposób poczucie pustki jest świadomością przestrzeni, którą osiągnąć możemy tylko poprzez działanie.

 
 
Nieobecność.
 
 

Nieobecność Innego objawia się nam poprzez czas i w przestrzeni, w której go nie znajdujemy. Taka przestrzeń oznaczona delirycznym czasem sama staje się swoistym doświadczeniem. Przestrzeń ta załamuje się i gęstnieje gdzieniegdzie. Światło, tym razem nie dość materialne wydobywa wszelkie niedoskonałości niepełnej rzeczywistości, która nas otacza. Otacza nas pewien brak. Elementy przestrzeni nas otaczającej są niekompletne, mniej spójne i co raz to mniej logiczne. W ten sposób potwierdza się fakt tego, iż na konstrukcję przestrzeni składają się związki różnych świadomości.

 
 
 
 
 
 
Odniesienie.
 
 

Odnieść akt do danej przestrzeni oznacza jego nazwanie, a tym samym pojęcie jego istoty. Należy przy tym pamiętać, że charakterystyczną cechą przestrzeni jest często jej przeznaczenie. Istnieją przestrzenie, którym siłą rzeczy została narzucona funkcja i przestrzenie naturalne, którym funkcji narzucać nie wypada. Jednak funkcja wyznaczona przestrzeni lub jej brak nie wpływa zasadniczo na stan świadomości, nie modyfikuje jej. Owszem potrafi rozbudzać lub tłumić emocje, ale świadomość jej wywodzi się z doświadczeń i instynktów autonomicznego bytu. Organizmu żywego.

 
 

Organizm żywy.

 
 

Zainicjowany cudem poczęcia ruch podziału komórek tworzy równocześnie przestrzeń. Wyznacza ją sobie boskim prawem życia. Rodzi się i jako byt święty uświęca swoją egzystencją każdą zastaną przestrzeń. Korelując z innymi bytami tworzy nowe przestrzenie w obrębie tych zastanych. Właściwym organizmowi żywemu pojęciem jest przestrzeń intuicyjna.

 
 

Przestrzeń intuicyjna.

 
 

Z pojęciem przestrzeni intuicyjnej wiążą się Ziemia, Woda, Ogień i Powietrze. Elementy te wyznaczają kierunek, rytm, natężenie, hierarchię relacji pomiędzy mną, a Innym. Określają temperament, charakter, usposobienie, drogę rozumowania. Tworzą przestrzeń intuicyjną, wobec której podejmuję działanie i w ramach której funkcjonuję. To ona otwiera mnie na nowe relacje, bądź przerywa dialog z Innym. W końcu kieruje mnie ku refleksji.

 
 
 
 
 
 

Refleksja przestrzeni.

 
 

Podstawowym bytem określającym przestrzeń jest światło. I tak też przebiega proces refleksji przestrzeni, w obrębie której dokonuje się dialog. Pamięć aktu wyznaczona jest światłem. Początkowo wyraźny obraz z czasem ulega zatarciu. Rozmywa się, naświetla i w końcu całkiem traci swój pierwotny kształt. Pozostaje obraz światła, które teraz możemy na nowo określić postrzegając inną przestrzeń.

 
 

Idea przestrzeni.

 
 

Duchowość, forma mistyczna, pozwala zadać sobie samemu pytanie i zmierzać drogą do udzielenia na nie sobie odpowiedzi. I to jest przestrzeń. Wiara religijna ofiarowuje prawdę. Prawda ta nie jest niczym innym jak przestrzenią radości, łaski i zrozumienia. Energia sztuki czyni byt twórczym. Pojawia się element kreacji. Nauka wyrastająca z prawdy, energii i kreacji, ze zdolności korzystania z danej przestrzeni pozwala nadać bytowi cech boskich. Przestrzeń pozwala odkryć w samym bycie Boga. Bóg jest w Innym. Osiągnąć to można dzięki przestrzeni wolności.

 
 
Wolność.
 
 

Łączy się nieodzownie z niepewnością. Tylko wtedy, gdy towarzyszy bytowi niepewność dokonuje on wyborów. Chodzi o rzeczywisty wybór, a nie jego iluzję, kiedy to pojawiają się zależności i ograniczenia. Prawda wolności polega na tym, że ją świadomie przyjmujemy, wzrastamy z nią i odnajdujemy harmonię. Wolność jest dynamiczna i zarazem dramatyczna. Wolność jest aktem pożądania przestrzeni w każdym sensie, a pożądanie dąży do osiągnięcia jego przedmiotu. Najprawdopodobniej po to aby nastąpił kres ruchu.

 
Pustka.
 
 

Czyżby więc wolność prowadziła do pustki? Nie, wolność prowadzi do równowagi. Czarne jest równie piękne, co białe. Oba elementy składają się na wolność przestrzeni. Pustką byłoby ich wyrzucenie poza jej obszar. Natomiast pożądanie może prowadzić do pustki jeśli schodzimy z drogi zmierzającej ku wolności.

 
 
Słowo.
 
 

Nieodłączne w dialogu, posiada siłę sprawczą. Niewątpliwie tworzy nowe przestrzenie. Niesie światło. Brak słowa to kłamstwo. Brak prawdy. Rodzi się wtedy pustka, której zaprzeczyć może tylko słowo. Prawda zawsze wyznaczy przestrzeń.

 
 
Cykl.
 
 

Świadomość przestrzeni wzrasta cyklicznie dlatego, że jej istotą jest ruch. Pożądanie każdej nowej przestrzeni musi zostać zaspokojone, by nastąpiła równowaga kładąca kres wszelkiemu ruchowi. Brak ruchu jest brakiem przestrzeni, nigdy więc ruch nie ustanie całkowicie w przestrzeni, gdzie ma miejsce wolność, która jest aktem pożądania przestrzeni. Świadomość przestrzeni wzrasta.

 
 

Figura przestrzeni.

 
 

Każda zatem przestrzeń posiada figurę. Tym samym przedstawia prawdę o rzeczywistości i świecie bytu. Figura ta ma kształt organiczny, bowiem tym wyraźniej przedstawia prawdę o tym świecie. Figura ta jest prawdą i tym wyraźniej przedstawia prawdę, że jest niepodobna w swoim podobieństwie, że jest figurą i nie, prawdę właśnie potwierdza. 

 

Spis treści.

 
 

 1.Świadomość przestrzeni

 2.Nieobecność
 3.Odniesienie

 4.Organizm żywy

 5.Przestrzeń intuicyjna

 6.Refleksja przestrzeni

 7.Idea przestrzeni

 8.Wolność
 9.Pustka
10.Słowo
11.Cykl
12.Figura przestrzeni
 
 
  STRONY PARTNERSKIE I POLECANE PRZEZ MAGAZYN CEGŁA  
   
  Portal turystyczny Noclegi-Online Wrocław  Kalambur