Znowu było za gorąco, czekaliśmy na deszcz

paląc papierosy i patrząc na wychudzone psy,

których ciche dyszenie było jak modlitwy

do psiego boga o trochę chłodu

lecz w tych suchych dniach nawet morze

było spokojne i nie przynosiło ulgi,

 

ale i piwo wlewane do gardła nie potrafiło dać namiastki ulgi.

Ocierając pot z czoła szepnąłem: deszcz,

tylko on jest potrzebny, lecz morze

było martwe na moje prośby, a psy

zdychały na drodze, w cieniu, bez chłodu,

pełne pokory na pysku i modlitwy;

 

tej cholernej, bezdźwięcznej modlitwy

trupów o odrobinę ulgi

po śmierci, o odrobinę chłodu,

o deszcz.

Te powoli zdychające psy

były jak martwe morze

 

i my też byliśmy coraz bardziej jak martwe morze

lecz nie podjęliśmy się nawet najmarniejszej modlitwy,

więc gapiąc się na wychudzone psy

nie mieliśmy szansy na poczucie ulgi,

a ich wywieszone języki przypominały, że deszcz

przyniósłby odrobinę chłodu.

 

I tego chłodu

nie mogło się doczekać morze,

a przynieść deszcz

mógł bóg, lecz bóg nie słyszał modlitwy

zdychającego kraju o chwilę ulgi

za którą wdzięczne byłyby nawet psy.

 

I nawet te biedne, głupie psy

czekały na kilka minut chłodu

i ulgi,

której nie potrafiło dać spienione morze

i najgorliwsze modlitwy;

tylko deszcz.

 

Kiedy zaczął padać deszcz wziąłem broń, zabiłem psy

szepcząc słowa modlitwy, czując na twarzy powiew chłodu

poszedłem nad morze, wszedłem w nie lecz nie przyniosło ulgi.