ziarno upadło
chaosu ziarno
czasu ciało przebiło światłem
dał bóg wiosnę
w łask słońcu jego wyrosło drzewo
krąży żywica
do różnych krzepnąc form
i lśni
śliska liści skóra
co ją ślina z ust księżyca
oczuszcza każdą nocą
poeci lato
nie ramion siłą
lecz na piórach skrzydeł swych
przynieśli
płomieniem słońcu skradzionym
żywicy nadając formy
tracą smak owoców
jesień ludzie sprowadzili
słońce zrzucili z boskości drzewa
stężeć żywica
do żadnych form może
i już tylko się śni
zielona powłoka połysku pełna
co zamknięta jest w liścia żadkości
zima
sama przyjdzie |
