Stenografia palców - to co lubisz Elizabeth kiedy dzwonię
do ciebie po dwunastej. Pokoje pachną cynamonem
i jabłkami zapychamy usta dzieląc na kawałki powietrze
jak ciasto. Układając w szklankach poncz i na talerzykach
garście kolorowych tabletek przeplatamy słowa rozwinięte
wokół telefonicznych kabli.
Myślisz, że wzdycham siedząc w elektronicznym fotelu
rysując żółtą kreską na ścianie esy floresy tak, jak uczyłaś
mnie dziergać na serwetach wzory. Udaję lekkomyślną
bo świat wyłącza światła dla normalnych, a ja niedowidzę
o zmroku. Mam swój szklany klosz - mały azyl spokoju
gdzie rodzę martwe dzieci i upijam niespełnionych kochanków.
Na komodzie fotografie matki - pamiętasz ją Elizabeth
miała tak niebieskie oczy, że gubiło się w nich niebo.
Teraz my trącając ustami brzegi szklanek odbijamy się
kolidując z powolnie przeciekającym czasem i dzieciństwem
zatrutym śmiercią.
Układ stóp na katafalku - to, w co teraz musimy wierzyć.
|
