Roztarte kontury postaci we mgle, szumie,
niewyraźne, nieuchwytne.
Perspektywa dzisiaj biegnie inaczej,
załamuje się zmienną barwą o ściany.
Dusze łamie i rozrywa!
Ale tańcz, o jutro sie nie martw.
Podajesz mi rękę z tłumu, a ja,
dodaje swoją i idę, tańczę.
Przez sekundę, przez chwilę,
tańczmy razem gdy jutro wątpliwe!
Resztki dnia ulatują z dymem,
nawet oddechy wydają się kolorowe.
Szkło rozbite i dwa krzesła na podłodze,
połamane, zniszczone.
Wieszczą co jutro się wydarzy,
ale teraz tańczę, chcę się bawić.
Nazajutrz,
dzień jest bardziej szary, a ja,
"moja wina" modlę się i przepraszam,
proszę o utracone zmysły,
o serce w piersi prawdziwe, żywe,
silniejsze niż instynkt! |
