Осень листья тёмной краской метит:

Не уйти им от своей судьбы!

Но светло и нежно небо светит

Сквозь нагие чёрные дубы,

Что-то неземное обещает,

К тишине уводит от забот -

И опять, опять душа прощает

Промелькнувший, обманувший год!

Jesień brunatnym znaczy cieniem

Liście - wnet przyjdzie na nie czas!

Niebo prześwieca nad wzniesieniem

Przez nagich, czarnych dębów las,

Coś nieziemskiego nam przyrzeka,

Oddala od nas zmartwień tłok -

Znów mu wybaczam, niech ucieka

Ten oszukańczy, złudny rok!

В глуши лесной, в глуши зелёной,

Всегда тенистой и сырой,

В крутом овраге под горой

Бьёт из камней родник студёный:

Кипит, играет и спешит,

Крутясь хрустальными клубами,

И под ветвистыми дубами

Стеклом расплавлeнным бежит.

А небеса и лес нагорный

Глядят, задумавшись в тиши,

Как в светлой влаге голыши

Дрожат мозаикой узорной.

W głuszy zielonej i cienistej,

Gdzie rządzą wilgoć, mech i mrok,

Gdzie w parów schodzi górski stok,

Ze skały zimne źródło tryska:

Harcuje, kipi, spada, gna,

To wartko płynie, to się kłębi

Pod gałęziami starych dębów

Roztopionego strumień szkła.

I patrzą w niemym zamyśleniu

Niebiosa, drzewa, stoki gór,

Jak na wilgotnym drży kamieniu.

На окне, серебряном от инея,

За ночь хризантемы расцвели.

В верхних стеклах - небо яркосинее

И застреха в снеговой пыли.

Всходит солнце, бодрое от холода,

Золотится отблеском окно.

Утро тихо, радостно и молодо.

Белым снегом всёз апушено.

И всё утро яркие и чистые

Буду видеть краски в вышине,

И до полдня будут серебристые

Хризантемы на моём окне.

Na oknie, srebrnym szronem pokrytym,

Bukiet złocieni zakwitł przez noc,

Lecz widać w górze skrawek błękitu,

A niżej śnieżny na dachach koc.

Wstało już słońce, rześkie od chłodu,

Złocisty promień pada na szkło.

Ranek jest cichy, radosny, młody.

Przez cały ranek jasnych i czystych

Będę kolorów oglądał grę,

I do południa jeszcze srebrzyste

Będą złocienie kwitły na szkle.

Синеет снеговой простор,

Померкла степь. Белее снега

Мерцает девствительная Вега

Над дальним станом крымских гор.

Уж сумрак пал, как пепел сизый,

Как дым угасшего костра:

Лишь светится багряной ризой

Престол аллы - Шатер-гора.

Sinieje śnieżny bezmiar gór,

Nad rzędem krymskich szczytów, Wegi

Dziewiczy skrzy się w dali wzór.

Już zmierzch zapada, jak ogniska

Dym gaszonego, popiół, piach:

Tylko szkarłatną szatą błyska

Tron Allachowy - Czatyr-dah.

Катится диском золотым

Луна в провалы чёрной тучи,

И тает в ней, и льёт сквоз дым

Свой блеск на каменные кручи.

Но погляди на небосклон:

Луна стоит, а дым мелькает…

Не Время в вечность убегает,

А нашей жизни бледный сон!

W przepaść obłoków, w czarny wór

Złocistym księżyc wjeżdża dyskiem,

Znika na moment, wnet zza chmur

Swój blask rozlewa nad urwiskiem.

Lecz spójrz - to przecież księżyc tkwi

W bezruchu, chmury suną skrajem…

Wiecznością to nie Czas się staje,

Lecz sen bezbarwny naszych dni!