motyl waży słońce na skrzydłach. cisza kruszy się
i zamienia w zamarzniętą szminkę. istnieje takie
ciśnienie którego nikt nie wytrzyma -
rozkłada pierwiastki. topi polimer. rozłącza
włókna szklane fortepianowych sonat.
z uwagi na jedność naszych rozkochanych
serc - nucimy gangsterskie melodie.
przecinamy kabrioletem błyszczącą noc.
w kinach grają czerwony październik
a w nas jest nieznośnie. niecnie i nerwowo.
spójrz jak kończy się ten sen. na polu
wielka armia a w nas odwieczna wojna.
na miasto spływa politura nieba. larum.
lasso. lastrico. nadchodzi fatalna godzina.
a przecież tańczymy i burza ucichła.
płomień skacze po emalii. szkliwo niszczy
się i ściera. daj dobry Boże oddech. ponieważ
istnieje takie ciśnienie które ludzi zmienia
w śnieg nad portowym miastem. |
