Powoli ścieżka zamienia się
W drogę brukowaną kocimi łbami
Powoli droga wyprowadza nas z lasu
Na zaniedbane - zarośnięte uprawne pole
Nikt od dawna się nim nie zajmował
Więc ta dobra ziemia nie dała plonów
Innych niż zielsko i szare pasma mgieł
Przedmieście wita nas wybitymi oczami okien
I spróchniałymi zębami drzwi umarłych domów
Pragnących powrócić do łona matki ziemi
Mijamy kolejne martwe cadawery budowli
Główną ulicą zawaloną śmieciem i gruzem
Przed nami fosa i grube miejskie mury
Z rozbitą bramą - jej smętne szczątki
Bronią spokoju opuszczonego grodu
Tylko ciszy ruin i mgieł...? |
