Na końcu fabryki, ustawione w czworobok maszyny otacza grupka ludzi. W ostrym świetle żarówek pot na tych twarzach nigdy nie wysycha.

Jeden z mężczyzn ma otwartą ranę, oparzelina odsłania pierwsze warstwy mięsa, elektryzuje. Gdyby były tu muchy, obsiadłyby szklącą się ranę.

Lider wydziału, chudy, cały z papieru ma na głowie wypalone łaty. Jasne plamy układają się w dziwną mozaikę.

Metalowe wiury błyszczą we włosach, skupiają na sobie uwagę.

Najstarszy, obsługujący myjkę chemiczną odbarwił sobie dłonie, białe rękawiczki których nigdy nie zdejmie wiszą spokojnie u ramion.

Pośrodku grupki stoi brzuchata dziewczyna. Jej nogi są lekko ugięte, chwieją się, falują jak trawa na wietrze.

Kiedy zgrzyta prasa i uwięziona ręka wypada, niski, przypominający małpę mężczyzna podskakuje i bierze dziewczyne w ramiona.

...brygadzista!...cholera...czemu nikt nie wyłączył prasy... kierowniku.....jak pragnę zdrowia...... nie można inaczej...zanim cykl się nie skończy.......pan wie że inaczej szczęka nie puści........złom, nie maszyna.....mieli wymienić....pan mówił, że przyślą nowe....a póki co żebyśmy na tych.... ale macie robić to z głową!.....

Dziewczyna powoli doprowadza się do ładu, podnosi rękę, postrzępiony kikut zwisa bezwładnie, pulsuje. Z rękawicy przyklejonej do rany wydobywa się dym.

...jasna cholera.......niech ktoś wezwie karetkę....proszę ją przytrzymać....ostrożnie, żeby nie upadła...kierowniku, ona jest tu nowa.... kto postawił ją na prasie....jak to...... przecież pan mówił, że nowych rzucamy na trupy....że jak spartolą, to nie będzie żalu .....halo....przepraszam.....

Dwie spasione lekarki zabierają dziewczynę. Mężczyzna podąża za nimi wzrokiem.

...koniec przestoju....a teraz proszę do maszyn......acha, czy wszyscy są cali?...no...to dziękuję.....żebyście pamiętali, zakład nie zatrudnia kalek.